Ik doe mee!
Dat schreef ik vorige week hier. Wist ik veel wat er mij te wachten stond… De opdracht van deze week: schrijf een brief naar je 16-jarige zelf. Oh boy…
Renilde-die-bijna-20-jaar-jonger-is,
Het middelbaar, dat blijft nog even lastig. Maar het einde is in zicht. En het is ook allemaal geen doodgaan, hé. De puberteit, dat moet eigenlijk lastig zijn. Dat sterkt u (of zoiets).
Blijf maar voortdoen zoals je bezig bent. Het lukt wel. Er komt een dag dat je je rijbewijs haalt. Dat je een auto koopt. En nog een. En daarna nog een. En je koopt ook een huis. En daarna nog een. In Roeselare, begot!
Je eerste jaren als leerkracht worden heel leerrijk. Met hier en daar enkele verschrikkelijke momenten. En ook al wil je soms opgeven, ook al rij je soms al bleiten naar huis als je van die ene afschuwelijke klas komt, never give up, never surrender! Het zal beteren, echt waar! Het betert zelfs zo hard, dat je later ‘mentor’ wordt van startende leerkrachten.
Nu is het misschien moeilijk te geloven, maar uw lief, dat is 20 jaar later nog steeds uw lief. Uwen vent eigenlijk, ondertussen. Dat sprookje blijft duren. Met ups en downs zoals overal, maar met veel meer ups dan downs!
En van al die liefde, daar komen kinderen van! Twee super schattige meisjes. Met veel noten op hun zang, maar ze hebben het van geen vreemden. Ook al zijn de zwangerschappen verschrikkelijk, blijf geloven in de goede afloop. Die meisjes zijn sterk, al van in de buik. Ze wachten wel nog even.
En voor de rest: doe maar, kind! Ge zijt 16. Geniet ervan. Voor je het weet ben je bijna 36. 😉
Doet me nadenken waarover ik droomde als 16-jarige… De vent, de kindjes, mijn droomauto voor de 2e keer zelfs, job in het onderwijs. Zot hoe vlug de tijd gaat, ik ben ondertussen toch al bijna dubbel zo ‘oud’.