Weekendwandeling
Ondertussen ben ik al bijna 2 maanden thuis. Terwijl ik er in het begin echt van overtuigd was dat ik heel vlug terug voor de klas zou staan…
Het was tot nu toe een hobbelig parcours, met ups en heel veel downs. En wat het allemaal nog veel moeilijker maakt, is het onbegrip. Waar ik in het begin heel veel medeleven kreeg, slinkt dat medeleven precies met elke dag die ik langer thuisblijf.
Het is vreemd.
Ook al heb je nog nooit een gebroken been gehad, je gunt de mensen met een gebroken been alle rust om volledig te herstellen. Fijn als die ook regelmatig uit huis komen. Werken lukt niet, dat ziet iedereen. Maar goed dat ze niet in een zwart gat vallen en bezig blijven / buiten komen / afspreken met vrienden.
Het is vreemd.
Ook al heb je nog nooit een kind gekregen, je gunt de mama’s met een pasgeboren kind alle rust om volledig te herstellen / van het kindje te genieten / zich aan te passen aan hun nieuwe levensritme. Fijn als ze regelmatig uit huis komen. Werken stel je best nog even uit tot de baby wat ouder is, dat ziet iedereen. Maar goed dat ze zich niet thuis opsluiten en bezig blijven / buiten komen / afspreken met vrienden.
Het is vreemd.
Ook al heb je nog nooit rugproblemen gehad, je gunt de mensen met een hernia alle rust om te herstellen. En het is niet meer zoals vroeger, bedrust is niet meer wat ze nodig hebben. Wel in beweging blijven en op het gemak wat licht sporten. Zo fijn als je merkt dat ze niet elke dag op de bank liggen, maar uit huis komen / bezig blijven / een beetje sporten / afspreken met vrienden / hun gedachten kunnen verzetten.
Het is vreemd. Dat dit begrip heel vaak ontbreekt bij burn-out, en in het algemeen bij alles wat valt onder de ‘niet-lichamelijke’ klachten.
Wie thuis zit met een burnout (of vul gewoon een ander psychologisch probleem in), die moet blijkbaar wel de hele dag in de zetel hangen / zich opsluiten thuis / depressief worden…
Stel je voor dat wie thuis zit met een burnout koffie gaat drinken met vriendinnen? Om eens in een andere omgeving over de burnout te praten. Of er net niet over te praten.
Stel je voor dat wie thuis zit met een burnout overdag gaat wandelen? Om eens buiten te komen en zich niet op te sluiten thuis. En dat terwijl anderen moeten werken. Tssssss.
Stel je voor dat wie thuis zit met een burnout ook gewoon leuke dingen doet met het gezin in het weekend? Dat kan toch niet!? Het volledige gezinsleven moet toch constant in een deprimerende sfeer blijven hangen?
Stel je voor dat wie thuis zit met een burnout weer begint te sporten en wat hobby’s terug oppikt? Dat is nu toch helemaal te gek voor woorden!? Te ziek om te werken, maar wel kunnen lopen / zwemmen / fietsen…?
Ik werd er de laatste tijd veel mee geconfronteerd, met dat onbegrip. Vreemd dat we enkel begrip kunnen opbrengen voor lichamelijke klachten…
Mijn burnout begon met een gigantische huilbui. En een doktersbezoek. En een eerste maand thuis. Met de waarschuwing dat het gemiddeld drie maanden thuis zijn.
De eerste 14 dagen heb ik mij thuis opgesloten. Ik, die altijd bezig was, ik ben de eerste 2 weken bijna niet buiten gekomen. Omdat ik op was. Veel huilbuien, veel slapen en veel Netflix. En ook heel veel begrip van de buitenwereld. Want ik zag er niet uit als mezelf, ik was nog maar een schaduw van de Renilde die iedereen kende.
Bij het volgende doktersbezoek werd mij gezegd dat ik weer stilaan moest activeren. Toch weer buiten komen. Afspreken met vrienden. Heel veel praten over hoe ik mij voelde en wat er gebeurd was met mij. Dingen doen die ik leuk vond, ook al wou ik vaak gewoon thuis blijven. Mensen zagen dat het wat beter ging met mij en lieten weten daar blij mee te zijn.
Een tijdje later moest ik van mijn dokter weer gaan sporten. Dansen, zeker aangezien ik naar de
dansles ga met een groepje vriendinnen. De perfecte therapie. Veilige omgeving want vrienden, lichaamsbeweging en happy vibes. En voor de rest nog steeds het advies: kom zo veel mogelijk buiten. Ga wandelen. Spreek af met vrienden. Babbel. Eet. Drink koffie. Focus op dingen doen die je graag doet. En dat deed ik. Ook al had ik heel vaak zin om gewoon thuis te blijven om op mijn zetel te liggen.
En ik maakte vaak foto’s. Voor op Instagram. Maar vooral ook voor mezelf, een bewijs van mijn overwinning op mezelf elke keer. Die dag ging ik naar de stad, sprak ik af met een vriendin. In plaats van thuis te blijven en dieper weg te zakken. Mijn dagboek met ‘overwinningen’.
Het is vreemd, hoe ik steeds vaker het gevoel krijg mij te moeten verantwoorden voor mijn genezingsproces. Ik zou er alles voor geven om weer de altijd actieve, enthousiaste Renilde van vroeger te zijn. Ik ruil er met plezier alle coffeedates van de afgelopen maanden voor in. En de huilbuien, depri buien, zelftwijfel, sessies bij de huisarts en psycholoog ook. Kandidaten om te wisselen?
Het onbegrip is immens. Jammer genoeg ervaarde ik dat zelf aan de levende lijve toen ik eind vorig jaar zelf thuis zat. Zowel dokter als psycholoog als manlief vonden dat ik moest buitenkomen. De rest van de wereld duidelijk niet. Waardoor ik iedere keer een torenhoog schuldgevoel had. En amper nog iets van mijn uitstappen op sociale media durfde te zetten. Maar op een gegeven moment maakte ik een klik. En probeerde ik heel hard om me niets meer aan te trekken van de rest van de wereld. Je moet inderdaad buitenkomen, die dingen doen die je graag doet. Het is een zoektocht naar jezelf en dat lukt niet vanuit je zetel. Gun jezelf tijd! En bij deze: als je eens zin hebt in een koffie, laat het dan zeker maar weten! 😉 X
Echt hé. Niet willen buiten komen, maar het toch doen. Trots zijn op jezelf, en dan dit. Kak.
Ja voor de koffie. Graag!
Mensen hebben altijd een idee klaar van hoe het moet. Ziek zijn, is zielig thuiszitten. Terwijl niets minder waar is. Ja je kan een buikgriep of een griep hebben en 3 dagen tot een paar weken niets anders zijn dan een zielig hoopje dat amper uit zijn/haar bed geraakt. Maar er zijn nog zoveel meer ziektes. Toen ik op het randje van een bore-out zat, heeft naarbuiten komen mij daar ook doorgeholpen. Na de chemo spuitjes was sociaal contact datgene dat me erdoorhielp. En ook bij mijn klierkoorts waren wandelingetjes de eerste stap naar genezing. Doe vooral wat jij nodig hebt en stap voor stap. Tot je weer het gevoel hebt dat je jezelf bent. En laat anderen daar maar het hunne van denken.
Ik doe mijn best. Wandelen, sociaal contact, eten en zon. Dat hebben we nodig om er weer bovenop te geraken!
Alleen maar liefde. <3 En begrip. En nog eens een koffiedate! En ja, ik neem opnieuw een foto voor op IG. Haters gonna hate.
I have the best friends!
Ook hier alleen maar begrip, hoor. Ik denk dat je vooral met onbegrip te maken krijgt van mensen die zelf niemand kennen die een burn-out heeft of gehad heeft. Of met mensen die beweren een burn-out te hebben, maar eigenlijk gewoon wat thuis willen zitten. Die laatste groep (en ik weet uit ervaring dat die bestaat) maakt het heel moeilijk voor mensen als jij om op begrip te kunnen rekenen.
De Renilde die ik ken, trekt zich daar niks van aan, gaat een koffie drinken, neemt daar een (mooie) foto van en zwiert die op Instagram. Van mij krijg je, als het kan, 1000 likes voor die ene foto. 🙂
Hou je goed! X
Thx! Het is nog steeds met ups en downs, maar ik kom er wel.
Het is maar als je zelf iets gelijkaardigs hebt meegemaakt, dat je kan oordelen wat of hoe het is. Mensen hebben altijd zo snel een oordeel klaar, als ze niet fysiek aan je kunnen zien dat het niet gaat.
Makkelijk gezegd, maar probeer je niks aan te trekken van wat de ‘de mensen’ denken, en doe wat je moet doen om te herstellen, al zijn dat een miljoen koffies gaan drinken :-).
Dat probeer ik. Lukt de ene dag al wat beter dan de andere…
Het is bijzonder hoeveel onbegrip er nog is voor een burn-out of psychische kwetsbaarheden. Maar ook hoe je dan zelf erover denkt. Je schuldig voelen omdat je iets leuks doet of omdat je naar buiten gaat. Dat is echt niet nodig, maar toch deed ik het wel. Werken aan herstel is topsport en ieder doet dat op z’n eigen manier en het zou fijn zijn als we daarin milder naar onszelf en naar de andere konden zijn.
Idd, dat schuldgevoel herken ik ook!
Fuck it all. Echt, jong. Mensen moeten altijd een oordeel hebben over alles en iedereen zonder ook maar enig idee te hebben wat er zich nog allemaal afspeelt in hun leven etc.
Als uw manier om met uw burn-out om te gaan is: buiten komen en proberen zoveel mogelijk leuke dingen te doen (makes perfect sense btw), dan moet gij da doen. En wilt gij op andere dagen gewoon in uwe zetel liggen vegeteren, dan moet ge da ook doen. Zonder u voor gelijk wat schuldig te voelen.
GIJ probeert hieruit te geraken dus GIJ moet doen waar GIJ u het beste bij voelt. Zo simpel is’t 😉
Thx for the peptalk!
Fok, dit is herkenbaar. Ik voel me constant schuldig, nu ik een maand thuis zit (half weg!) als ik mijn wandelschoenen aantrek of het zoveelste boek uitlees. (Lezen is enige wat me echt kan ontspannen, en bloggen ook nog op de betere momenten.) Want intussen zitten de collega’s, en alle vrienden en familie enzovoort, gewoon te werken voor hun centjes. En ik op mijn lui gat. Dat kan toch niet?? En dan durf ik ook nog een weekend naar Luxemburg te gaan, en volgende week naar de Ardennen! Ik durf het niet eens tegen veel mensen zeggen, dat ik (weeral, want twee jaar geleden was het ook al van dat) thuis zit.
Maar godverdomme, ze mogen van mij ook ruilen! Met de vermoeidheid, met de huilbuien, met de stress die mijn longen dikwijls lijkt af te knijpen, met de muizenissen die mijn hoofd opvullen! Ik zou héééél graag ruilen! Ge hebt groot gelijk… En we zouden ons niks mogen aantrekken van de mening van een ander, dat ook.
Spijtig dat er zo weinig begrip is. En ook spijtig dat we het ons blijven aantrekken…
Voor mij was dingen MAKEN, schoonheid zien en creëren een hulp. Of in de natuur zijn, aan zee. Met mensen om me heen had ik het even gehad. Al die goedbedoelde commentaren ☺️. Mijn allerliefste vrienden en gezin, dat was genoeg. Voor iedereen is het verschillend. Dat maakt het natuurlijk ook moeilijk voor de mensen rond jou.
Elk zijn eigen burn-out, idd 😉
Wauw, ook hier heel veel respect voor je dat je dit deelde! Ik kan het me heel goed voorstellen, wat dat met je gedaan moet hebben. Ik vind het oprecht echt vreselijk dat je zoveel onbegrip hebt moeten ervaren, want het was allemaal al erg genoeg.
Nu sowieso, ondertussen zijn we 2 jaar verder, het zal er nu wel weer anders uitzien. Maar nogmaals, heel mooi dat je dit deelde!