Over mooi schrijven en lezen

Als kind had ik een lelijk handschrift. Heel vaak op mijn oren gekregen van alle juffen uit mijn lagere-school-carrière. Ik deed het wel graag, dat schrijven. Met een potlood. Een balpen. En later met een stiftje of een pen. Maar steeds weer voldeed ik niet aan de schoonschrift-eisen…

Leve het middelbaar, waar dit plots niet meer van belang was. Schrijf hoe je wil, zolang het maar een beetje leesbaar blijft. Mooi schrijven was geen vereiste meer. Oef.

Daarna kwam de lerarenopleiding. Tsjah, plots werd dat toch weer belangrijk, dat handschrift. En om het nog een beetje moeilijker te maken, ging het daar plots om bordschrift. Niet mijn sterkste kant, als leerkracht.
Maar, allemaal bijzaak. Ondertussen zijn er pc’s, beamers, Prezzi’s, Powerpoint enz. En ik trek mijn plan, met dat bordschrift. Af en toe krijg ik nog commentaar van leerlingen die bepaalde dingen niet kunnen lezen. Maar het valt al bij al geweldig mee.

En toen, toen kwam de handlettering–hype. Een beetje zoals kalligrafie, maar minder ingewikkeld, leek het wel. Enkele maanden geleden kocht ik dus mijn eerste handlettering boek. En begon ik te oefenen. Ik heb geen echte kalligrafiepen, maar trek mijn plan met balpen,  potlood, stift of pen. Het is meestal prutsen, but I like it.

Tot voor kort oefende ik gewoon in een schriftje, op restjes papier of in mijn handlettering boek. Maar ik wou er ook echt iets mee doen. Dus ik koppelde het aan mijn doorgeefboeken. Dit zijn goedkope boeken, gekregen of gekocht in de Kringwinkel. Geen grote literatuur, maar gewoon boeken die vlug weglezen. Ik laat ze ergens achter (bijvoorbeeld op reis) of geef ze door aan een vriendin, die ze dan ook ergens achterlaat of doorgeeft.
En nu voeg ik er dus nog wat handlettering aan toe. Een leuke quote, een versieirngske…. Als ik maar kan oefenen. En wie weet, wordt één van de lezers wel content van een quote. Of een versieringske.